Ervaringsverhaal Kim

Ik ben Kim een vrouw van 22 jaar.

Ik weet sinds 17 september 2021 dat ik endometriose heb.
Het is vanaf mijn puberteit (12) dat ik steeds met verschillende klachten zat. Deze werden nooit beantwoord.
Het zou door de stress komen of vermoeidheid.
Of soms dat ze het gewoon niet wisten en ze zeiden van neem maar een pijnstillers en het zal wel voorbij gaan. 

Mijn menstruatie was steeds heel heftig, pijnlijk en ik zou bijna over de grond kruipen van de pijn.
Toch dacht ik dat het normaal was omdat iedereen pijn ervaarde tijdens zen regels. Maar er kwamen meer klachten.
Extreme vermoeidheid, spierpijnen, lusteloosheid en met de tijd ook depressie.
Na jaren verschillende dokters te hebben bezocht, o.a. reumatologen enzo kreeg ik maar geen diagnose.
Ik gaf het op...
Het bleef bij de pil en pijnstillers. Ook cortisone heb ik een tijdje geprobeerd.

Bij men eerste relatie (ik was 18) wilde we het graag voor de eerste keer proberen maar dat was uiteindelijk een hel.
Het deed zoveel pijn. Ook al dacht ik dat ik er klaar voor was.
Hiermee ging ik terug naar de dokter maar ze zei me enkel; 'ik mag het eigenlijk niet zeggen maar drink eens een glaasje, misschien gaat het dan wel'.
Helaas werkte dit ook niet.
Deze relatie was na ongeveer 3 maanden beëindigd.
Na men school af te maken en 2 maanden zomervakantie te nemen leerde ik men 2de vriendje en nu ex-vriend kennen. 

De klachten bleven allemaal aanhouden.
Het ging op en af maar vaker af dan op.
Het is tot op de dag van vandaag een enorme zware Strijd.

December 2020 begon ik een vervelende pijn in mijn onderbuik te voelen.
Iets dat ik nooit eerder had gevoeld. Ik ken men lichaam heel goed omdat ik al veel ziek ben geweest en een heel 'ziekteverleden' heb.
Maar dit was iets anders. 

Het bleek te gaan om een cyste gevuld met bloed die opengebarste was.
Ook weer iets waar ze niets aan konden doen.
Enkel pijnstillers en ontstekingsremmers.
Ik ben het gezegde 'chocoladecyste' dan beginnen opzoeken
en kwam uit op endometriose.
Ik kende het totaal niet en begon er info over te zoeken. 

Al snel viel er een puzzel ineen voor me.
Na bijna 10 jaar had ik het gevoel dat ik eindelijk zou weten wat er mis was.
Ik ging naar de gynaecoloog in het dorp voor raad en hij verwees me door naar een endospecialist in Hasselt. 

3 maanden heb ik op deze afspraak moeten wachten maar uiteindelijk was de dag zo ver en jep.
De diagnose endometriose was bevestigd.
2 weken later werd er een kijk operatie ingepland en de endometriosehaarden weggehaald.
8 weken later zou ik volledig hersteld moeten zijn en zou gemeenschap beter moeten lukken en/of pijnloos zijn.
Mijn pijnen zouden verdwenen moeten zijn. Jammer genoeg was dat niet zo...

Na controle vertelde ik dat ik nog steeds met klachten zat.
Dit kon normaal niet. Maar toch was het zo.
In overleg met de arts ben ik gestart met een tijdelijke menopauze.
Dit door 3 maanden om de 4 weken een spuitje te krijgen.
Door deze menopauze konden ze zien of men klachten van de endometriose kwam of toch van iets anders.
De klachten zouden normaal gezien moeten verdwijnen in die 3 maanden maar dit was ook niet het geval.

Ondertussen ging ik ook naar de kinesist voor de bekkenbodemspier te leren ontspannen.
Hier heb ik dan de diagnose vulvodynie gekregen.
Weer een last erbij...
Na de menopauze en opnieuw overleg met de gynaecoloog heeft hij me verder gestuurd naar een reumatoloog. Omdat ze hiervan een vermoeden hebben. 

Na jarenlang zoeken en uiteindelijk gedacht te hebben weten wat er aan de hand was, blijft het maar komen. 
Ik ben niet in staat om voltijds te werken. Ik werk maar 19u in de week.
Halve dagen en woensdag vrij, maar soms lijkt dit nog te veel. 

Het is echt op alle vlakken enorm zwaar om mee te leven en mee om te gaan.
Mentaal, fysiek, relationeel en financieel.
Ondertussen ben ik bijna 1 jaar samen met mijn huidige (3e en hopelijk laatste) vriend Set.
Ik wil hem dan ook uit de grond van mijn hard bedanken dat hij altijd achter me blijft staan en me steunt en enorm veel respect en begrip voor me heeft.
Hij is de liefde van men leven die ik nooit meer laat gaan ♥️

Maar om tot mijn punt te komen.
Ik heb endometriose maar er is nog meer aan de hand.
Ook al dacht ik dat mijn zoektocht eindelijk voorbij was. Hij blijft doorgaan en ik blijf hopen dat het ooit is een keertje goed komt. 
Het is leven van dag tot dag.
Heel vaak tanden bijten, mental breakdowns, vallen en opstaan maar wel steeds blijven vechten en blijven hopen op beterschap. 

Ik doe zelf ook mijn best om deze ziekte meer in het daglicht te brengen.
Zo heb ik een interview gehad op RTV België. Een artikel in het tijdschrift 'Bloom' en binnenkort een artikel in mijn geheim. In april is er ook een interview voor de Buikspreker.
Endometriose moet meer bekendheid krijgen zodat er sneller een diagnose gesteld kan worden want hoe het nu aan de gang is...
Het moet veranderen!

Daarom deel ik ook hier mijn verhaal.
Als ik maar kan helpen!  

Heel lieve groetjes, Kim Nuyens 😊♥️

 

 

Awareness door ervaring Overzicht