Ik was 17 toen ik mezelf ging afvragen of het normaal was dat ik zo’n enorme pijn had met mijn menstruatie. Is het normaal dat ik merendeel van de dagen zware pijnstilling nodig heb? Is het normaal dat ik zo veel vloei? Is het überhaupt veel? Is het normaal dat vrijen pijn doet? Ga ik naar de huisarts? Wat zal die zeggen?

De gynaecoloog die je vertelt dat het erbij hoort en je er maar mee moet leren leven. Maar hoe dan? Wel of geen diagnostische operatie? Wel of geen hormonen? Wel of geen schoonmaak operatie? De vraag die steeds terug komt of ik een kinderwens heb? Heb ik die? Heeft mijn man die?

Mijn agenda die ik steeds meer ging aanpassen om niet stil te komen staan in de samenleving. Mijn baan die ik denk kwijt geraakt te zijn toen ik de diagnose kreeg. Heb ik werkelijk mijn leven er voor over om het gevecht te winnen, de kinderwens uit te laten komen toen er een levensbedreigende complicatie optrad na een schoonmaak operatie. De daarna weer toenemende pijn en onzekerheid over mijn lijf.

Mijn gezondheid en mijn toekomst maakte dat ik in 2021 besloot om mijn baarmoeder te laten verwijderen in de hoop dat er rust zou komen. Ik besloot mijn eigen antwoord te creëren door alles definitief stop te zetten. De pijn, de kinderwens, de onzekerheid, de zoektocht. En op moment dat je dan de antwoorden en rust denkt te hebben slaat de onzekerheid weer toe.

Endometriose lijkt nooit te stoppen. Staat altijd te wachten in een hoekje om weer toe te slaan.

En toch is mijn baarmoeder verwijderen de allerbeste keuze geweest ondanks de pijnlijke eisprongen door cysten en de controles die daarbij horen. Ik heb grotendeels mijn leven terug. Want mijn menstruatie komt niet meer onverwacht, de pijn houd me niet meer tegen om leuke dingen te plannen. Ik kan weer leven en vechten om voor andere vrouwen de diagnose tijd te verkorten en te zorgen dat ze zich niet alleen voelen.