Awareness door ervaring

Voordat mijn kinderwens in beeld was had ik al enorm veel last van endometriose. Toen de kinderwens er was raakte ik net nadat we de eerste gesprekken op de fertiliteitspoli  hadden gehad, toch spontaan zwanger.

Ontzettend blij waren we en ook ontzettend naïef als ik op die tijd terugkijk.

Met 20 weken zwangerschap kreeg ik ontzettend veel pijn in de nacht. De verloskundige wimpelde mij af met bandenpijn. Na 3 weken ellende werd er door de gynaecoloog gesproken over nierstuwing. Dit kwam weleens voor aan het einde van de zwangerschap maar waarom ik het al zo vroeg had was onduidelijk. Vervelend voor mij maar niet voor ons kindje. De klachten werden erger. Ik verbrande mezelf met een kokend hete kruik om andere pijn te voelen. Het werd erger en door de pijn moest ik zo vaak braken en viel ik 5 kilo af in slechts een paar dagen. Weer terug naar het ziekenhuis. Een gynaecoloog in opleiding deed wat standaard onderzoeken waarna er in korte tijd paniek ontstond en er heel veel gebeurde.

Mijn man moest naar huis om spullen te halen voor mij en ik moest acuut naar het ziekenhuis in Utrecht omdat het erop leek dat de bevalling met 24 weken al aan de gang was. We moesten ons voorbereiden op het ergste.

Een ouwe rot in het vak was ook bij de onderzoeken aanwezig en wilde nog iets proberen terwijl we aan het wachten waren op mijn man en ambulance. Hij had het in zijn lange carrière nog maar 1 keer eerder gezien en dat zou misschien ook bij mij wel het geval kunnen zijn. Hij meende dat er sprake was van een dubbelgeklapte baarmoeder waardoor mijn kindje verder groeide in mijn bekken. En waardoor ook mijn urineleiders werden afgekneld met tot gevolg de nierstuwing.

Later die dag in Utrecht werd dit bevestigd. En toen kwam het grote circus op gang. Een medisch experiment. In Utrecht wilde ze middels een operatie wel proberen om mijn baarmoeder terug te kantelen. Mijn gynaecoloog in Tilburg vond dit geen goed idee. Teveel risico voor ons beide. Ik moest de rit uitzitten. Godzijdank heb ik geluisterd naar hem want achteraf gezien was dit onmogelijk geweest.

Vanwege de vele pijn zou ik een drain krijgen om mijn slechtste nier te ontlasten. Deze kon alleen niet inwendig maar moest ouderwets via een incisie van buitenaf gezet worden. En zo ging ik met 2 paracetamol achter de kiezen en een lokale verdoving naar de urologie. Ik voel het mes nog en het aanprikken van de nier. Maar gelukkig ging het in 1 keer goed en zat de drain. De pijn was weg. Vanwege de open verbinding kreeg ik in korte tijd 3x een infectie. De laatste was zo erg dat ik met 29 weken zwangerschap naar Utrecht werd gebracht om over te gaan tot de keizersnede. Ik was niks meer, kilo’s lichter, kon niet zelfstandig uit bed, armen en handen vol met gaten en blauwe plekken van alle prikken. Er werd een MRI gemaakt om te kijken hoe het er van binnen uitzag zodat ze zo min mogelijk zouden beschadigen. Verschrikkelijke ervaring was het.

Na lang overleg kwam het voorstel om ook de andere nier nog te voorzien van een drain zodat mijn nieren niet verder zouden beschadigen en we wat tijd konden winnen voor ons kindje. Ondertussen hopen dat de antibiotica zou aanslaan. De ochtend dat de 2edrain zou worden geplaatst bleken gelukkig de infectiewaarden te zijn gezakt. En hoefde die niet meer geplaatst te worden. Wat een opluchting, ons kindje kreeg meer tijd.

Met 32 weken mocht ik terug naar het ziekenhuis in Tilburg. In die laatste 2 weken gebeurde er godzijdank niks geks meer en werd de keizersnede gepland omdat ik lichamelijk gezien die zwangerschap niet verder zou kunnen voldragen dan 34 weken was de verwachting. Geestelijk was ik al een wrak en blokkeerde ik alle emoties om mijn doel te kunnen bereiken.

Nogmaals een MRI, een komen en gaan van specialisten. De avond voor mijn bevalling werd ik naar de IC gebracht zodat ze verzwakte mensen voor de OK goed te voorzien in “vloeistoffen”.

Daar lag ik dan, in mijn rug, hals en pols zaten slangetjes. Mijn man lag onder de wastafel op een stretcher die nacht.

De volgende dag had het team er veel zin in om aan de gang te gaan. Ik ging onder narcose en werd mama van een mooie jongen. En die gelukkig een redelijk goede start had. De oorzaak van mijn dubbelgeklapte baarmoeder werd ook gevonden. Mijn baarmoeder zat verkleefd aan mijn bekken door endometriose.

Ik knapte na de bevalling redelijk vlot op. Mijn zoon mocht na een moeizame week van neonatologie en mochten we eindelijk samen verblijven op een moeder kind kamer. Na 2 weken moest ik hem achterlaten. Inmiddels had ik al 12 weken niet meer in mijn eigen bed geslapen. Ik was nog niet voldoende hersteld om op een stretcher op de grond te slapen en bij hem te blijven. En dus ging ik naar huis zonder kind. Wat heb ik gehuild die rit naar huis. Met 3,5 week mocht hij gelukkig ook naar huis en kwam er eindelijk weer rust.

 

Een jaar later kreeg ik nog een kijkoperatie om te zien hoe de endometriose ervoor stond. Ik werd wakker en schrok van de tijd die de klok aangaf. Ze waren wel heel lang bezig geweest.

Het was een buikoperatie geworden. Mijn baarmoeder was opnieuw opgehangen en de holte in mijn bekken (holte van douglas) was opgevuld met bindweefsel. Aanwezige haarden waren weggehaald. 6 weken plat, 4 maanden herstel. Die had ik niet zien aankomen.

Vanuit daar hebben we 3 IVF behandelingen gedaan, nooit zwanger geworden vanuit behandeling. Wel spontaan maar helaas meerdere miskramen gehad.

We wilden nog een allerlaatste IVF poging gaan ondernemen en daarom nog een keer saneren. Ik raakte weer spontaan zwanger en het was goed, het ging goed en ik kreeg een prachtige gentle sectio en een nog mooiere zoon. Wat een rijkdom mijn 2 jongens.

 

 

 

Awareness door ervaring Overzicht