Awareness door ervaring
De verpleegkundige in het ziekenhuisbed

Inmiddels was ik aanbeland in het derde jaar van de Bachelor studie om verpleegkundige te worden. Voorafgaand had ik een studie gevolgd tot maatschappelijk werker en was ik werkzaam geweest in de ouderenzorg en gehandicaptenzorg. Ik was erop gebrand om mijzelf klaar te stomen tot een verpleegkundige in de psychiatrie.

Voor het derde en vierde jaar van mijn studie was ik aangenomen om in duale vorm mijn studie af te ronden binnen de oudste psychiatrische instelling van Nederland. Voor mij een buitenkans om zo deze organisatie binnen te komen. Mijn toekomst perspectief kleurde zich door de gedachte aan het uitoefenen van de functie verpleegkundig specialist wanneer ik voldoende praktijk kennis zou hebben opgedaan. 

Echter, het tij keerde. Het derde jaar startte ik in de kinderen en jeugd psychiatrie. Een kijkje nemen in wat je binnen de juiste begeleiding en zorg voor zowel het kind als het systeem kunt doen als het leven pas begint. Een lichte miscalculatie. Alhoewel ik het één en ander aan pedagogiek theorie had gekregen in mijn maatschappelijke opleiding ontbreekt dit naar mijn inziens bij verpleegkunde. Ik miste voldoende bodem en zelfreflectie om in het eerste halfjaar een gewenste groei door te maken. Deze complexe doelgroep vroeg om een zeer specifieke hulpvraag en daarin je grenzen kennen en aangeven was de basis voor juiste hulpverlening. Laat nou net dat mijn leerdoel zijn vanaf het eerste jaar van verpleegkunde. Theoretisch en op papier was ik sterk en tot het derde jaar aan toe gingen mijn stages goed. Nu viel ik echter van mijn voetstuk af, ik was er nog lang niet. 

Op het moment dat de raderen gingen draaien om dit tot een goed einde te leiden bracht het leven mij nog wat extra duisternis. Naast dat ik het één en ander aan uitdaging te verwerken heb omdat ik aan nierfalen lijdt, kwam een nieuwe diagnose om de hoek. Inmiddels liep ik 28 uur per week stage en leefde ik op naproxen, paracetamol in hoogste dosering en morfine. Ik had namelijk al sinds mijn negende jaar last van menstruatie problematiek. Hevige pijnen, misselijkheid, problemen met de stoelgang, onrustige huid en hevige mood swings. Vanaf mijn veertiende levensjaar begon mijn anticonceptie verhouding als interventie voor de bovenstaande symptomen. Hier leefde ik altijd een stop week na die ik vrijwel altijd thuis doorbracht met een drietal kruiken en hevige pijnstillers. 

Op 15 oktober 2018 kreeg ik te horen dat na onderzoek via een inwendige echo ik een flinke cyste had op mijn linker eierstok van 6 bij 7 cm. Deze zou de pijn kunnen veroorzaken maar ik werd doorverwezen naar een gynaecoloog. Echter had deze echo wat aangewakkerd rondom mijn baarmoeder en verging ik van de pijn. Zondag 21 oktober werkte ik nog een avonddienst onder invloed van morfine. Die nacht verging ik van de pijn, heb ik alle hoeken van het huis gezien. Heb ik uren in bad gezeten, onder de douche gestaan, diverse medicatie op, niets hielp. Vroeg in de ochtend reisden mijn vriendin, ik en mijn ouders naar de eerste hulp. Uiteindelijk ben ik daarna vroeg in de ochtend geopereerd. De artsen wisten niet wat ze zouden aantreffen en feitelijk had ik geen idee van wat mij te wachten stond. Toen ik wakker werd uit de narcose en na uren de arts om het hoekje kwam kijken hoorde ik dat ik diep geïnfiltreerde endometriose had. Chronisch dus, het ging nooit meer weg. Welke rondom mijn blaas, darm, bekkengebied en vagina zat. De zogenaamde haarden, verwilderd baarmoederslijmvlies, ontstak elke keer in hevige pijnen wanneer ik mijn maandelijkse bloedingen toeliet. De artsen hadden de haarden waar ze bij konden weg gehaald en daarbij de cyste. Helaas konden ze niet bij de haarden komen op de kritieke plekken. 

Na de operatie diende ik 6 tot 8 weken te herstellen. Echter zat ik twee weken na mijn operatie op school voor een gesprek met mijn decaan en mentor. Mijn lichaam was op maar mijn motivatie nog niet. Na de operatie diende ik een zwaardere anticonceptie pil continue door te slikken. Deze gaf niet het gewenste effect. De pijn bleef om de twee weken ondraaglijk en bouwde steeds daartoe op. Het ergste vond ik nog het perspectief dat ik mogelijk mijn studie stil moest leggen, ik wilde zo graag zorg dragen voor de ander dat ik mijzelf daarin vergat.

Toen ik hoorde dat ik als nieuw alternatief kunstmatig in de overgang werd gebracht gingen er bij mij alarmbellen rinkelen. Wat betekende dit voor mij als vrouw? Echter woog alles minder zwaar dan de pijn en wist ik natuurlijk niet of ik er überhaupt last van zou krijgen. Ik besloot te stoppen met mijn studie. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden, ik durf te zeggen dat ik erg gemotiveerd was en liefde en passie heb voor het vak. Ik geloof zelfs dat er geen mooier beroep is. Ik stelde mijzelf echter wel de vraag hoe geloofwaardig ik was als zorgverlener wanneer ik niet in staat was op het moment dat het nodig was, voor mijzelf te kiezen. Op dat moment beloofde ik mijzelf dat wanneer mijn lichaam rust had gekregen ik mijn studie weer zou oppakken. 

Na een kleine 4 a 5 maanden klopte mijn oude werkplek in de gehandicaptenzorg aan. Zij zochten een persoonlijk begeleider voor 28 uur in de week. Ik dacht, dit is hulp van Boven. Een plek waar ik destijds als stagiaire, naar leerling en begeleider ben gegroeid. Cliënten en collega’s die ik liefheb, tussentijds ervaring op doen in de zorg, dit is mijn kans. Daarnaast heb ik een therapeut bezocht, ben ik weer gaan sporten, ben ik gaan samen wonen met de liefste, is zij afgestudeerd en komt er weer een beetje ruimte voor mij en wie ik ben als chronische zieke hulpverlener. 

Niet geheel onverwacht kwam er een kink in de kabel. Mijn toch al verhoogde bloeddruk werd toch wel erg hoog. Gemiddeld 145/96 (referentie 120/80). In overleg met mijn nefroloog en gynaecoloog kwam dit mogelijk door de hormonen in mijn lichaam die mij in de overgang hielden. Op Hallo! Mijn 22elevensjaar. De hormonen hielpen mij de pijn draagbaar te houden, ik kon werken en wanneer ik stress had moest ik een stap terug doen. Maar toch kon ik fatsoenlijk functioneren. Ik had meer moeite met het feit dat ik aankwam rondom mijn buik, dat mijn lichaam echt veranderde en ik moeite had met mijn spiegelbeeld. Daarnaast leek mijn frustratiegrens lager, ik kon minder hebben en zat mijzelf vaak gruwelijk in de weg. Een wandelende emotionele bom, ik gunde mijn liefdevolle omgeving zo graag anders en voelde mijzelf enorm onmachtig omdat ik ook geen pijn wilde.

Nu zijn we op het volgende punt beland, mijn gynaecoloog stelde voor een Mirena spiraal te plaatsen. Deze werkt plaatselijk waardoor de rest van mijn lichaam wellicht er minder onder lijdt. Echter zit de hele vrouwelijke organen boel verkleeft en nu de datum van aanstaande dinsdag is vastgesteld ben ik bang. Bang dat de pijn terug komt, dat ik terug bij af ben en weer stil sta. Ik wil graag in januari van 2021 weer beginnen met mijn studie, ik zou als eerste lading nieuwe curriculum studenten in 2020 afstuderen. Trots ben ik op mijn mede studenten die er straks wél staan, wat had ik graag in de vreugde mee gedeeld. Voor veel vrouwen is een spiraal plaatsen niet zo’n pretje maar zeker geen reden voor paniek. Wanneer je in het ziekenhuis het pijn team aan je bed hebt gehad omdat de pijn niet te bestrijden was, dan weet je dat je daar nooit meer naar terug wilt. Ik vind mijzelf te jong om chronisch te lijden. Ik wil leven, studeren, werken, leren, liefhebben. Hopelijk een grote schoonmaak – buik operatie met 5 jaar uitstellen. Hopelijk wordt ik dinsdag uit de narcose wakker en is de angst en stress het waard geweest. Hopelijk kan ik verder als hulpverlener, kan ik mij weer mooi voelen, heb ik niet zoveel pijn en sta ik niet bol van de hormonen. Ik bid ervoor en heb vertrouwen. Ik geloof dat ik steeds weer uitkom waar ik nodig ben. 

Awareness door ervaring Overzicht