Ervaringsverhaal Sarah

Ik ben Sarah, 26 jaar
en woon samen met mijn man Jeroen, 32 jaar.

Belangrijk om te weten, is dat we samen een hele grote kinderwens hebben. 

Mijn verhaal start 14 jaar geleden. 
Ik was 12 jaar en zat in het 6de leerjaar, voor het eerst kreeg ik mijn regels. 
Gelukkig kregen we al seksuele opvoeding op school dus ik was me er goed bewust van wat er gebeurde.

De eerste 2 jaren had ik eigenlijk geen last. 
Tot ik de leeftijd van 14 jaar bereikte. De regels werden steeds zwaarder en de pijn werd steeds ondraaglijker. 
Maar je bent nu een 'volwassen vrouw', 'de pijn hoort erbij 'neem nog maar een Dafalganneke extra dan zal het wel beter gaan'. 
Mijn mama zag mij echt aftakelen en zei: 'Sarahtje toch, zo kan het echt niet verder'. Ze besloot met mij naar een gynaecoloog te gaan.
Die schreef de pil voor. Het ging een paar jaar beter met het pilgebruik en ik had inderdaad minder pijn.  

Ondertussen ben ik 20 jaar en afgestudeerd op school.
Ik kom uit de douche en ik verlies het bewustzijn. Mama in paniek direct naar de dokter, die denkt aan een appendix en stuurt ons direct door naar spoed. 
Na veel onderzoeken op spoed komen ze tot de conclusie dat ik een bekkenbodemontsteking heb, snel opgelost, een weekje in 't ziekenhuis aan de antibiotica en klaar.
Na 2 weken terug op controle komen bij mijn gynaecoloog. 
2 weken zijn voorbij en we gaan op controle, op de echo ziet de gynaecoloog ineens dat ik een cyste heb in mijn linkereileider die moet verwijderd worden. De gynaecoloog kijkt alles nog eens grondig na en voor het eerst valt het woordje 'endometriose' hij zei : 'ik vermoed dat je een vorm van endometriose hebt'.  

Mijn overbezorgde moeder zegt no way dat ze mijn dochter gaan opereren in een algemeen ziekenhuis. Na wat opzoekwerk komen we terecht bij een professor in het UZ Leuven. 
We plannen een afspraak in. Die cyste moet inderdaad verwijderd worden. Er wordt een operatie ingepland om de cyste te verwijderen, bij het verwijderen van die cyste word het vermoeden bevestigd ALLES zit vol endometriose: blaas, darmen, eileiders, eierstokken....  
De cyste is verwijderd, er wordt een nieuwe afspraak ingepland om de endometriose te verwijderen. Maar door mijn overgewicht moest ik eerst
20 kg afvallen of de risico's waren te groot. 

Zo gezegd zo gedaan op een jaartje tijd 20 kg vermagerd. Eindelijk is het zover 19 januari 2017, de grote dag de professor en haar team gaan mij opereren. De operatie zelf heeft 9 uur lang geduurd. Ik ben een uitzonderlijk geval, alles zat verkleefd. Een paar maanden na de operatie, goed hersteld en gerevalideerd. We kunnen eindelijk aan onze kinderwens beginnen. 
Na een jaar was ik nog niet zwanger, dus tijd om aan de alarmbel te trekken. Omdat ik in Leuven geopereerd was aan de endometriose leek het ons het beste om ook daar advies in te winnen over fertiliteit. We kregen botweg te horen: ' kom volgend jaar maar terug als je 40 kg vermagerd bent ik kan je nu niet helpen' bam, dat kwam aan als een bom in ons gezicht. 

Op eigen wilskracht kon ik nooit 40 kg vermageren en zeker niet op korte tijd, want we wisten dat we snel moesten handelen, want de endometriose is chronisch en als we te lang wachten kan ze terug komen... 
30 april 2018, ik laat een gastric bypass (maagverkleining) operatie uitvoeren en verlies 45 kg op een jaartje. Eindelijk al dat overgewicht kwijt en nu gaan ze ons godverdoemme helpen. 
Juni 2019: Oei, ik krijg terug kei veel stekende buikpijn, dit gaat weer de verkeerde richting uit. Ondertussen vertrouw ik op mijn intuïtie en had ik al een vermoeden dat die endometriose terug was. 
Weer naar Leuven, weer een operatie en ja hoor de endometriose was terug. Alles weer schoongemaakt en terwijl ook mijn eileiders en appendix verwijderd. Terug een paar maanden herstellen.  

De voorbije 5 jaar hebben we 5 ivf/icsi pogingen achter de rug. 
3x in UZ Leuven (omdat ik dacht dat ze mijn lichaam daar het beste kennen, maar dat mocht niet baten). 
2de opinie. 2x in Jan Palfijn Gent.
3de opinie. UZ Gent, heel wat onderzoeken gehad. 

Conclusie: overschakelen op eiceldonatie anders ga je nooit zwanger worden. 
Geen vriendinnen, geen familie dat kan of wil doneren. 
Dus we staan op de wachtlijst voor anonieme eiceldonatie. 

 Hoe beïnvloed endometriose mijn dagelijks leven?
- ik ben heel slecht in 'neen' zeggen, dus ik stel iedereen tevreden en de dag daarna moet ik daarvan bekomen en echt uitrusten 
- mijn lichaam laat mij in de steek, ik voel mij geen vrouw meer 
- pijn bij seksuele betrekkingen
- vermoeidheid
- onbegrip uit je omgeving omdat ze totaal geen besef hebben van wat endometriose inhoud
- ik heb goede dagen en slechte dagen
- vaak heel veel pijn
- hoofdpijn
- rugpijn 
- spierpijn
- mentaal kapot 
- soms zelfmoordgedachten
- vechten tegen depressies- en het allerergste voor mij persoonlijk ONVRUCHTBAARHEID

 

Awareness door ervaring Overzicht