Ervaringsverhaal Tricia
Hoi, ik ben Tricia en ik ben 25 jaar oud.
Ik was net 11 toen ik voor het eerst ongesteld werd.
Het was meteen heel veel en heel heftig.
Ik was dan 2 weken lang ongesteld en bloedde dan op school ook regelmatig door ondanks ik dat ik elke 2 uur mijzelf verschoonde.
Het ging altijd gepaard met heel veel buikpijn, vermoeide/zware benen met het gevoel alsof je elk moment gaat flauwvallen
en vaak duizelig.
Bijna een jaar later brak ik mijn arm en moest die operatief gezet worden.
Toen de coassistent voor de operatie vroeg naar mijn menstruatie en mijn moeder en ik vertelde hoe heftig het was vond zij het nodig om het te onderzoeken.
Na heel wat bloed geprikt te hebben en gesprekken met artsen konden zij geen verklaring vinden waarom het zo veel was.
Ik had ook genoeg bloedplaatjes in mijn bloed dus daar kon het niet aan liggen.
In de loop van de puberteit werd mijn menstruatie steeds stabieler en de pijn minder, maar het gevoel van zwakheid bleef wel aanhouden.
Toen ik 15/16 was had ik regelmatig (buiten menstruatie om) heel veel last van onverklaarbare buikpijn.
Soms zo erg dat ik mijn werk niet goed kon uitvoeren en mijn concentratie op school sterk achteruit ging.
Ook toen, na onderzoeken, niks gevonden.
Rond die tijd begon ik ook last te krijgen van nierstenen.
Ik had het toen best vaak dus het was heel makkelijk om de huisarts te bellen en daar medicatie voor te krijgen.
In 2019 begon mijn menstruatie ineens weer heel heftig te worden.
Constant buikpijn, lage rugpijn, onrustige darmen en weer het hele erge slappe gevoel alsof je gaat neervallen.
In de loop der tijd werd het steeds erger en erger. Het was uiteindelijk voor mij ook normaal geworden om tijdens mijn menstruatie mijn werk te moeten appen dat ik 10, 15 soms 20 minuten later ben, omdat ik door mijn darmen ’s ochtends zolang op de wc zat en vaak erbij moest overgeven.
Ook kon ik niet zonder mijn kruik leven.
Omdat de klachten heel geleidelijk gaan sluipt het er bij in
en als je daarnaast druk bent met school is het makkelijk om het te schuiven op stress. En als je om je heen hoort dat andere vrouwen ook vaak wel misselijk zijn etc. dan denk je gauw dat het erbij hoort.
Plus als je bezig bent met dingen afronden voor school dan heb je er ook geen zin in om je druk te moeten maken over eventuele dokters/ziekenhuis bezoeken.
Ik dacht elke keer ach dat komt wel. Ik ben toch bijna klaar, dan heb ik er alle tijd voor.
Naast de menstruatieklachten die erbij inslopen had ik ook constant een opgeblazen gevoel en dat was niet alleen een gevoel ik merkte ook dat kleren mij niet meer paste.
Broeken knelde gewoon constant en mijn werkbroek kreeg ik niet eens meer dicht, want na 5 minuten had ik al buikpijn.
Ik zat niet lekker in mijn vel en herkende mijn eigen lichaam niet meer.
Het maakte niet uit wat ik probeerde mijn opgeblazen buik en gevoel
ging maar niet weg.
In september vorig jaar had ik een lichte pijn in mijn rechterflank.
Ik herkende het als zijnde niersteenpijn en begon met het innemen van paracetamol. Normaal gesproken is de pijn met een weekje wel weer voorbij. Ik voelde met de dagen de pijn steeds meer naar beneden zakken, maar zodra de pijn weg was kwam die na 1 a 2 dagen weer terug en begon die weer in mijn flank. De pijn werd ook steeds erger en van 1 a 2 keer per dag 2 paracetamols was ik na 2 weken inmiddels beland bij maximaal paracetamol en ibuprofen.
Na 3 weken op een dinsdag was de pijn erger en zat het in de weg.
Die nacht werd het steeds erger en erger.
De volgende ochtend had ik mij ziek gemeld op werk. Ik dacht ik bel even de huisarts krijg wat medicatie en kan weer gaan, maar nee.
De pijn was zo erg dat ik niks meer kon en was constant misselijk.
Gelukkig kon ik dezelfde ochtend met mijn vader naar de huisarts,
voor de zekerheid nam ik een emmertje mee.
En daar zat ik in de wachtkamer te kotsen.
Bij de huisarts moest mijn vader het woord nemen, want ik kon het niet.
Ik bleek bijna 39 graden koorts te hebben dus wij moesten met spoed naar het ziekenhuis. Daar was het opgelopen naar bijna 40 graden koorts.
Na verschillende urine- en bloedonderzoeken, echo’s, een CT en MRI scan, bleek ik 2 cystes in mijn buik te hebben.
Dit wees op endometriose.
De diagnose was voor mij een opluchting.
Eindelijk was er een verklaring waarom mijn menstruatie een hel was.
Er was 1 cyste die tegen mijn urineleider aandrukte en dat had een nierbekkenontsteking veroorzaakt. Vandaar de pijn in mijn flank die op nierstenen leek.
Er werd meteen gestart met Lucrin injecties om mij kunstmatig in de overgang te brengen. Nu, in maart, ben ik er nog steeds niet vanaf.
Voor mijn nier werd er een nefrostomiekatheter geplaatst.
Na 6 weken mocht die eruit en kreeg ik een JJ-katheter en na 6 weken moest die verwisseld worden. Dat was allemaal een hel.
Het plaatsen en verwisselen was allemaal heel pijnlijk. Vooral de NSK,
daar had ik constant pijn van en had daardoor effect op mijn dagelijks leven. Ik kon er niet mee werken door de pijn en iets klein als even een stukje wandelen was al te pijnlijk. De cystes moesten operatief verwijderd worden.
Begin februari mocht ik EIN-DE-LIJK geopereerd worden. In allebei mijn eierstokken zat 1 cyste. De cystes hebben ze weg kunnen halen zonder mijn eierstokken aan te tasten. Mijn linker eileider was helaas door de endometriose zo beschadigd dat zij die moesten verwijderen.
Omdat de endometriose bij mij zo heftig is, mag ik niet meer ongesteld worden. Mocht ik wel weer ongesteld worden kan ik heel snel weer cystes krijgen. Dat betekent ook dat als ik in de toekomst kinderen wil, dat via IVF zal moeten.
Ondanks dat ik nu van de klachten verlost ben zal endometriose mijn leven voor altijd blijven beïnvloeden. Ik moet nog even doorgaan met de Lucrin injecties zodat mijn buik eerst goed kan genezen van de operaties.
Dat gaat bij mij, net als bij een natuurlijke overgang, gepaard met veel opvliegers en heel veel nachtelijke zweten.
Ondanks dat ik liever geen anticonceptie wil zal het toch moeten, omdat zoiets normaals en wat bij de natuur hoort als ongesteld zijn en worden voor mij gewoon levensgevaarlijk is.
Ook het proces van nadenken over kinderen en proberen zwanger te worden zal ook niet op de natuurlijke manier gaan. Ik ben dankbaar dat er iets als IVF bestaat, maar fijn is het niet om er al over na te moeten denken als je op een punt bent in je leven dat je nog lang niet aan kinderen moet denken.