Ervaringsverhaal Iris
Hi, Ik ben Iris.
Mijn verhaal is begonnen in sept. ’20.
Ik belandde in onze vakantie op de S.E.H van het ziekenhuis
met enorme flankpijn.
In de weken voordat deze pijn begon ben ik al meerdere malen naar de huisarts geweest voor urineonderzoek.
Na vele onderzoeken en een scan kwamen ze erachter dat ik nierstuwing had,
de oorzaak zou een cyste zijn in mijn buikholte.
Ik moest met spoed geopereerd worden om mijn nier te ontlasten
en kreeg een dubbel-J katheter geplaatst.
Daarna volgde een verwijzing naar de gynaecoloog
waar ik snel een afspraak had.
Toen kwam het verlossende woord eruit.
Wij denken dat jouw klachten het gevolg zijn van endometriose en je wordt binnenkort geopereerd.
Ik was opgelucht, maar ook in shock.
Na jarenlang veel pijn, bleek het toch niet te kloppen in mijn buik.
Ik was vanaf mijn 11e ongesteld geworden maar heb altijd al heel veel pijn gehad met mijn menstruaties.
Hiervoor ben ik ook meerdere keren doorgestuurd naar een gynaecoloog, maar helaas werd mij altijd verteld "menstruatiepijn hoort erbij,
je moet ermee leren leven".
Op 19 november ’20 ben ik geopereerd, helaas was dit geen succes.
In mijn buik was alles verkleefd, dit kon alleen worden verholpen in een universitair ziekenhuis.
Ik werd doorverwezen naar het UMCG.
Daar kon ik 2 feb ’21 terecht voor het eerste gesprek.
Ik kreeg een lading informatie en hier begon de emotionele rollercoaster.
Ze wilden met spoed een MRI scan en deze vond plaats op 5 feb.
De conclusie hiervan was, dat ik endometriose door mijn hele buik had zitten en vooral haarden had om mijn blaas en bij mijn darmen.
Ik werd op de lijst gezet voor een saneringsoperatie.
Uiteindelijk werd ik zieker en zieker,
ik wist niet hoe ik de dagen door moest komen.
Ik zat al sinds oktober ’20 in de ziektewet en probeerde tot aan de operatie nog 50% te werken. Meer lukte gewoon niet.
Ook mijn blaas werd een probleem, deze was zo aangetast dat ik iedere 15 minuten moest plassen.
Ik durfde nergens meer heen omdat dit net in de lockdown was
en je nergens naar het toilet kon.
Mijn hele sociale leven stond on hold en voelde mij behoorlijk ellendig,
dit ging ik niet lang volhouden.
Mijn lichaam was op, ik was ontzettend moe en voelde mij echt opgesloten
in een lichaam wat niet meer kon wat ik wilde.
Op 7 mei kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik 14 mei geopereerd
zou worden, ik was opgelucht.
Het was een enorme operatie die 10 uur! heeft geduurd.
Ook mijn partner, familie en vrienden leefden ontzettend met mij mee,
het waren echt heel spannende uren.
Ik mocht 17 mei het ziekenhuis verlaten maar door complicaties werd het uiteindelijk nog een korte opname op 20 mei.
Na het revalideren thuis, kwamen de emoties, het onbegrip op het werk.
Ik heb hiervoor ook hulp aangeboden gekregen van het ziekenhuis,
en dit heb ik met beide handen aangenomen.
Hier worstel ik soms nog wel eens mee, maar ik probeer te blijven strijden
en dingen positief in te zien.
Ik ben gelukkig goed hersteld van de operatie, maar onze kinderwens
staat wel verder weg dan ooit.
Ik hoop dat ons via het IVF traject nog een wondertje is gegund,
maar ik heb wel geleerd dat het belangrijkste in het leven is,
dat je je omringt met mensen die je lief hebt.